Якшанбаа мутолааси: Раҳмат сенга, коронавирус!..

– Ланфен, нима қилиб юрибсан? Ахир ҳамма кетди-ку!

– Қаёққа?

– Бу қиз бир куни мени жинни қилади! Конференцияга-да.

– Конференция бўляптими? Тушундим, устоз! Мажлислар залига югурдим!

– Тўхта! – профессор ортимдан ҳайқирди, олдига қайтгунимча пичирлаб сўкиб олишга ҳам улгурди – Қачон шу одатинг қолади-а?

– Нима бўлди, устоз? – ўзимга ноаён айбимга иқрор бўлиб, ер чиздим.

– Сианда талабалар учун халқаро конференция ўтказиляпти. Кеча хабар берилди-ку ахир.

– Мен эшитмадим.

– Телефон экранига бир-бир қараб туриш керак-да! Хуллас, эрталаб ҳаммани жўнатдик. Бир сен қолиб кетдинг. Кечикиб бўлса ҳам боришинг, конференцияда қатнашишинг шарт. Қандай қилиб борасан – ишим йўқ! Хоҳласанг, қанот чиқариб учиб бор!

Профессор Тао Ся айтган гапларни эшитиб, елкамга тоғ қулагандек бўлди. Бир ўзим Сианга етиб боришим керак! Зудлик билан темир йўл вокзалига бориб, поездга чипта олдим. Белгиланган ўриндиққа жойлашгач, рюкзагимдан китоб чиқариб, унга шўнғиб кетдим.

– Транспортда китоб ўқиш кўзга зарар!

Нотаниш овоздан сапчиб тушдим. Ахир мен бу пайт асар қаҳрамонлари билан бирга курашаётган, дардлари билан яшаётган эдим-да. Роман ҳам энг қизиқ палласига келганди: Оғир дардга гумон қилинган қиз таҳлил топширди, натижаларни қўрқув билан кутяпти. Менга доноларча маслаҳат берган йигитга «Ҳозир, шифокор ташхисни айтсин» деб юборишимга оз қолди. Ҳайтовур, китобдан реал ҳаётга тез кўчиб олдим ва ҳамроҳимга жавобан:

– Биламан – дедим.

– Уханга келганмидингиз? – юқоридаги совуқ жавобимдан хулоса ясамай, яна мени гапга солди у.

– Ўзи Уханликман – кўз қиримни китобга ташладим, аммо энди чалғиб бўлган, китобдаги ҳаётдан чиқиб кетган эдим.

– Уханда сизни ҳеч кўрмаган эканман.

– Сиз ҳам Уханликмисиз?

– Йўқ, Сианликман. Лекин шаҳрингизга иш бўйича тез-тез келиб тураман.

– Ҳамма танийдиган машҳур инсон эмасман, албатта!

– Балки, энди машҳур бўлиб кетарсиз. Шунда унутиб юборманг. Исмим Фенгдж.

Рости, ҳамроҳим роса маҳмадона экан. У айтаётган гапларининг бирортаси менга қизиқ эмаслигини юз-кўзимдан кўриб турибди, лекин худди атайин қилгандек бир нималарни бидирлаяпти. Туғилганидан бошлаб шу ёшигача бўлган тарихини сўзлаб берди ўзиям! Бунга текин қулоқ топилди, дея энсам қотди ва кўзимни ойнадан узмай кетавердим. Эҳ, қанийди, олдимда шу йигит ўтирмаса-ю, китобимни ўқисам. Бечора қаҳрамон қиз нима бўлдийкин? Гумонлари асоссиз чиқсин-да!

Бир неча дақиқа ўтгач ё у чарчади, ё гапи тугаб қолди – жим бўлди. Ҳайрият! Мен яна китобга шўнғидим. Ёзувчи ҳам асабимга теккандек таҳлил натижаларини дарров ёзиб қўя қолмапти. Майда-чуйда воқеалар, эпизодик қаҳрамонларларнинг аҳмоқона қилиқларини ўқиш билан банд бўлдим. Шошиб кетяпман, қизнинг тақдири нима бўлди? Азбаройи қизиқишим кучли эканидан 3-4 бет ташлаб ўқидим. Йўқ, бу бетларда ҳам таҳлил натижалари ҳақида лом-мим дейилмаган.

– Дўстларингиз манзилни нотўғри тушунтиришибди – Фенгдж тилга кириб қолди.

– Дўстларим эмас, профессор тушунтирди.

– Бу табиий, кўпчилик шу икки бинони нуқул адаштиради, номи ҳам ўхшаш-да. Лекин халқаро конференция сиз айтган жойда бўлмаяпти – бу аниқ! Сиан – туғилиб ўсган шаҳрим, сизлардан яхшироқ биларман ҳар ҳолда.

– Қаерда бўляпти?

– Ўзим кўрсатиб қўяман, шундоғам кеч қоляпсиз, бекор тентираб юрманг.

Нотаниш йигитнинг мурувватидан бошим кўкка етди. Шундан кейин мен ҳам очилиб, унинг саволларига илиқ жавоб қайтардим, ўзим ҳам бир-иккита нарсаларни сўраган бўлдим.

Поезддан тушгач, унга эргашдим. У мени бир бинога бошлади. Барака топгур шошаётганимни инобатга олиб эшик тагидаги текширувчиларга ҳам бир нималар деб, мени тез ўтказиб юборди.

– Иккинчи қават, 38-хона. Мажлислар зали.

– Катта раҳмат, сизга! Бу яхшилигингизни ҳеч қачон унутмайман!

– Машҳур бўлиб кетганингиздаямми? – деди у кулиб.

– Ҳеч қачон машҳур бўлмайдиган Ланфен – дея унга қўл узатдим. Боя поездда исмимни сўраганида айтмагандим.

Зиналарни шоша-пиша босиб, юқори қаватга кўтарилдим. Айтилган хона эшиги тагида аввал узр сўрашни репетиция қилиб олдим. Сўнг чуқур нафас олиб, ичкарига кирдим. Ҳаяжон аралаш айбдорлик ҳисси шу қадар кучли эдики, кўзимни юмган ҳолда гапирдим.

– Узр, устозлар! Кеч қолдим!

Жавоб бўлмади. Демак, сабабини кутишяпти. Кўзимни ярим очдим ва ерга қараб гапиришда давом этдим.

– Кеча телефоним ўчиқ эди, хабар келганини билмай қолибман. Профессордан эшитишим биланоқ учиб келдим. Минг бор узр, бошқа қайтарилмайди! Чин сўзим!

Аудитория ҳамон сув қуйгандек жим-жит. Оббо, мендан шунчалик жаҳллари чиқдими? Кечиришмаяптими? Жазолашмоқчими? Секин кўз қирим билан назар ташладим. Сўнг дарҳол бошимни кўтариб ён-атрофга олазарак қарадим. Ё, тавба! Бу қанақаси бўлди? Аудитория бўм-бўш! Ҳеч ким йўқ! Бундан чиқди, конференция аллақачон тугаган! Ҳамма кетиб бўлган...

Қўл телефонимни олиб, дугонамга сим қоқдим.

– Тезроқ келақолсанг-чи, Ланфен! Қаерларда юрибсан? – пичирлади Веики.

– Келдим-ку. Қанисизлар?

Веики пичирлаб бир нималар деди, аммо эшитолмадим. Чунки хонада Фенгдж пайдо бўлган, хо-холаб кулар ва басма-бас чапак чаларди.

(Давоми бор)

ДУРДОНА