Gʻalati tushlik

Litseyni tugatib, Toshkentga abituriyent boʻlib kelgan uch dugona  navbatdagi mashgʻulotlardan   horib qaytishardi. Yozning  harorati sillalarini quritayotgan boʻlsa ham,  imtihonlar yaqin qolganligi bois  darslarni toʻxtatib,” boʻyogʻiga ozgina dam olay”, deydigan vaqt emasdi.

— Yana ozgina, yana ozgina  chidashimiz kerak,-deya  oyoqlarini zoʻrgʻa sudrab bosib kelishardi dugonalar.       

-Xayriyatki, bugun xonamizda  navbatchi emasman. Kiraman-u tushlik tayyor boʻlguncha biroz mizgʻib olaman,- deya xayol qirdi Zulfizar.

- Kun rosa qizdirdi-da. Tushlik tayyorlashdan avval salgina boʻlsa-da tashlab olsam boʻlar. Hozir baridir biror ishga yaramayman,- deb oʻylagancha sudralib kelardi Mohira.

Ijara uyga yaqinlashishgan ham ediki, Diyora  toʻsatdan qarsak chalib, baqirib yubordi. Uy oldidagi  oʻrindiqda oʻtirgan litseyda birga oʻqigan dugonalari Hilolani koʻrgach, Zulfizar va Mohiraning koʻzlari ham quvonchdan porladi. Litseydagi sobiq kursdoshlar birgalashib uyga kirishdi. Toshkentning narigi chekkasidan dugonalarini axtarib kelgan Hilolaning oqibatidan judayam mamnun boʻlishdi. Ammo...

- Judayam charchaganman. Biroz mizgʻib olsam xafa boʻlmaysanmi? Atigi bir soat. Keyin yana oʻtirib bafurja suxbatlashamiz... Zulfizar shunday dedi-da,  Mohiraga maʼnoli qarab qoʻydi.

“Navbatchiligi yodidan koʻtarilmagandir. Dasturxonning harakatini qilar. Hilola begona boʻlmasa ham, har holda mehmon. Mehmon esa atoyi xudo”.

Zulfizar     ham uyqu dardida ichkari xonaga kirib ketdi.

- Hilola, hujjatlaringni topshirib oldingmi?-gap boshladi Diyora.

- Ijodiy imtihon kuni  aniq boʻlgandir-a?

Diyora  Hilolaga yuzlanib gapirardi-yu,  xontaxtaga suyanib mudrab oʻtirgan Mohiraga qarab-qarab qoʻyardi.

“Bu nima qiliq. U-bu narsa  tayyorlasa boʻlardi. Mehmonni quppa-quruq kutish...Uyat emasmi?Yoki oʻzim unnab qoʻya qolsammikin, tushlikka? Ho, negeykan. Yoqmay qolsin. Kecha ham navbatchi edim. Bugun yana menmi?Topishibdi ahmogʻini , tegirmon navbati bilan-da...”

Diyora ham oʻzini lohas his qilayotganini bahona qildi-da, ozgina dam olmasa hech baloga yaramasligini aytib, xontaxta chetidagi koʻrpachaga dumaladi.

Hilola  sogʻinib kelgan dugonalaridan birrovga oʻpkalandi. Shartta turib ketmoqchi edi-yu, abituriyentlik azobi oʻziga ham ayonligi bois yana dugonalarini ayadi.

“ Shu issiqda mashgʻulotlarga qatnashning oʻzi boʻladimi... “, deb oʻyladi-yu,

 baribir dili ogʻridi. Dugonalariga oqibatdan bir saboq berib qoʻymoqchi boʻldi.

-Endi men boray,-deya oʻrnidan qoʻzgʻoldi.

 Hanuz xontaxtaga suyangancha mudrayotgan  Mohira  dugonasining soʻzlaridan  soʻng sergak tortib, gapirgan boʻldi.

- Voy, nega ketasan? Oʻzi hozirgina kelding-ku. Borasan-da, oʻsha tomi qiyshiq uyingga?

 -Nima xam qilardim,- Hilola biroz oʻylanib turdi-da, dilidagini aytib yubordi:

— Nima qilardim?Oqibatsizlikdan ozorlanayotgan oshqozonimning arazini yozish uchun toʻrtta tuxumni qovurib — qovurib yeyman-da...

Saidahmadova Zulfizar Ibrohim qizi,
Òzbekiston davlat jahon tillari universiteti
Media va kommunikatsiya fakulteti 2-bosqich talabasi

partiya faoli.